GDZIE ZNIKNĘLI LUDZIE? - "OSADA" C. STEN

Horrorów nie oglądam ( pół roku zasypiania przy zapalonym świetle i wyłączonym telewizorze po obejrzeniu The Ring zrobiło swoje ) – bo się boję. Urbexy ( oglądacie? ) z różnych opuszczonych miejsc uwielbiam oglądać na YT ale tylko w towarzystwie Męża i przy zapalonym świetle – no bo się boję.
Ale książki..Książki to już inna bajka. Kryminały, thrillery, horrory – tego typu książki przeważają w mojej domowej biblioteczce ( no i biografie..ale o tym wiecie! ). Jest tylko jedna jedyna książka, której nie doczytałam ze strachu.. A mianowicie mając lat, może z 12-13, wzięłam się za czytanie „Miasteczka Salem” S. Kinga – treść i sama okładka ( nie pamiętam jakiej firmy było to wydanie ) zrobiło na mnie takie wrażenie, że pamiętam, że w nocy wędrowałam do łóżka rodziców a książki nigdy nie doczytałam do końca. I teraz, mając skończone 35-lat, jakoś też nie mogę się zebrać do jej przeczytania...

Wiecie, po czym mogę stwierdzić, że książka, tego typu jak horror, była niezła? Jak zaczynam się bać zasypiać przy zgaszonym świetle, jak boje się wyjść na balkon jak już jest ciemno, jak nie ma szans bym zasnęła jeśli nie ma Męża w łóżku... Jeśli tak się zaczyna dziać to znaczy, że książka ma klimat.

„Sześćdziesiąt lat temu cała populacja małej górniczej osady Silvertjarn zniknęła bez śladu. Do tej pory nikt nie wie, co się wtedy wydarzyło: tajemniczy kataklizm, zbiorowe szaleństwo czy masowe samobójstwo.

Alice jest młodą dokumentalistką, która od dzieciństwa słyszała opowieści swojej babci o Silvertjarn. Zafascynowana tymi wydarzeniami postanawia na własną rękę rozwiązać zagadkę zniknięcia mieszkańców osady. Wraz z niewielką ekipą spędzi pięć dni w odizolowanym i opuszczonym miasteczku, kręcąc dokument o jego tajemnicach. Jednak na miejscu okazuje się, że przeszłość nadal rzuca swój złowieszczy cień na Silvertjarn, a poszukiwania prawdy szybko przeradzają się w walkę o przetrwanie.”

„Osada to klaustrofobiczna opowieść o źle, które nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego, i tajemnicach, które skrywa przeszłość.”

Po przeczytaniu opisu „Osady” wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć – zapowiadał się mroczny klimat z dreszczykiem, ale przyznam, że książka totalnie przerosła moje oczekiwania. Dawno się tak nie bałam, nie czułam takiego niepokoju, dawno nie czytałam jakiejś książki starając się nie oddychać.

Gdy znika jeden człowiek – tak naprawdę sytuacja powoduje zaniepokojenie tylko u jego bliskich. Takie sytuacje się zdarzają ( niestety.. ). Nie chcę napisać, że przechodzimy nad tym do porządku dziennego, ale nie jest to niczym strasznie dziwnym. Jednak jak w jednym momencie z powierzchni niewielkiej miejscowości znika każdy, 900 osób – zaczyna się robić dziwnie i żadne, nawet najdziwniejsze wytłumaczenie jest nie do przyjęcia. Jeszcze dziwniej jest jak okazuje się, że jedynymi śladami ludzi jest ciało kobiety nabite na pal w centralnym miejscu osady i opuszczone, żywe niemowlę w budynku opuszczonej szkoły..

Czy młoda dokumentalistka Alice i jej ekipa to pasjonaci? A może niepotrzebnie ryzykujący głupcy? Chęć odkrycia tajemnicy Silcertjarn jest tak ogromna, że nie biorą nawet pod uwagę tego, że czyha na nich jakieś niebezpieczeństwo.

Fabuła rozkręca się dość stopniowo, powoli wprowadzając nas w klimat lekkiej ciekawości i niepokoju, które w pewnym momencie przeradzają się po prostu w strach ( Wam też zdarza się wkręcić tak mocno w jakąś książkę? ). Cała historia opowiedziana jest tak jakby na dwóch płaszczyznach: mamy teraźniejszość i losy Alice i jej ekipy oraz przeszłość, z którą łączy się Babcia Alice i listy.. Listy, które pozwalają nam dołożyć do całej opowieści, brakujące puzzle a dzięki temu ujawniają nam prawdę.

A jaka jest prawda? Gdzie zniknęło 900 osób? Kto sprawił, że Silvertjarn przestało tętnić życiem? Jeśli „zżera” Was ciekawość to koniecznie musicie sięgnąć po „Osadę” Camilli Sten – gwarantuje niezapomniane emocje. Jak zwykle Wydawnictwo ZYSK i S-KA nie zawiodło mnie z kolejną swoją nowością.

MIŁEGO WIECZORA KOCHANI

OLA