LUBISZ SIĘ BAĆ? CZY CIEMNOŚCI SĄ STRASZNE?

Jesteście #teamksiążka czy #teamfilm? Jeden tytuł, ta sama treść – wolicie iść do kina czy raczej siąść w domu z książką?

Ja zdecydowanie bardziej wolę wersję książkową. Niestety ale wielokrotnie zdarzyło się tak, że gdy najpierw obejrzałam film to książka nie robiła już takiego wrażenia, poza tym najczęściej jest tak, że mimo wszystko książka jest zdecydowanie bardziej rozbudowana a film ma skracane, przeinaczane wątki. Ciekawa jednak jestem jakie Wy macie podejście: książka czy film?

Całkiem niedawno w kinach pojawił się kolejny film, straszny film..I w tym samym momencie pojawiła się książka. A może na odwrót – bo najpierw była książka ( premiera 9 sierpnia ), a na jej podstawie nakręcono jeden z najbardziej oczekiwanych horrorów 2019 roku. Gdy zobaczyłam, że tematyka tej książki porównywana jest do mojego ulubionego autora – Stephena Kinga, a klimat książki podobny ma być do serialu „Stranger Things” - wiedziałam, że muszę sięgnąć po te niespełna 140 stron.

Książkę przeczytałam ( i to o niej dziś będzie mowa ), ale do kina raczej się nie wybiorę..

WITAMY W PRZERAŻAJĄCYM ŚWIECIE „UPIORNYCH OPOWIEŚCI”. CZY JESTEŚ WYSTARCZAJĄCO ODWAŻNY BY JE PRZECZYTAĆ?

„Upiorneopowieści po zmroku” zawierają jedne z najbardziej przerażających opowieści o makabrze, mrocznej zemście i nadprzyrodzonych wydarzeniach wszech czasów. Chodzące zwłoki, tańczące kości, szaleńcy z nożami i ucieczki krętymi uliczkami przed śmiercią – wszystkie te motywy znajdziemy w tej mrożącej krew w żyłach książce o mściwych duchach, okrutnych monstrach, tajemniczych grobowcach i indiańskich demonach.

Czy „Upiorne opowieści...” to książka, która mnie przeraziła? Czy to jedna z tych książek, które powodują przyzpieszone bicie serca? Czy to taka książka po przeczytaniu, której zasypiamy przy zapalonym świetle?

No niestety, ale nie..

Horrory, thrillery – czytam chętnie.. Filmów nie oglądam, bo się boję..Ale książki to co innego.. Liczyłam więc, rozpoczynając lekturę, że będzie strasznie, z dreszczykiem...

W przypadku „Upiornych” pierwszą kwestią, na którą muszę zwrócić uwagę a jednocześnie, która wywołała u mnie jęki zawodu to objętość. Niespełna 140 stron, krótkie 2-3 stronicowe opowiadania. Moja dusza książkoholika krzyczała „MAŁO!”. Przeczytanie całej książki zajęło mi około godziny, może półtorej. Zdecydowanie za szybko!

Opis z okładki i sam design książki mógłby nam sugerować, że będziemy się bać. I to bardzo! Niestety, ale tak nie jest. Krótkie opowiastki wprowadzają nas w interesujący, klimatyczny nastrój, ale na pewno nie jest to strach. Czytają się przyjemnie ale mam wrażenie, że bardziej wystraszyłyby dzieciaki na wspólnym nocowaniu i przy opowiadaniu sobie historii o duchach, niż osobę dorosłą ( szczególnie taką, która „siedzi” w klimacie i ma oczekiwania ). Klimaty tej książce odmówić nie można, ale chciałabym poczuć ciarki na kręgosłupie..

Jest jednak jeszcze jedna kwestia, na którą nie sposób nie zwrócić uwagi. A mianowicie – ilustracje Stephena Gammella. Złowieszcze, niepokojące, nastrojowe. Sprawiają, że te krótkie opowiastki stają się straszniejsze, łapią taki złowieszczy klimat. Całość ( treść i ilustracje ) robią zdecydowanie lepsze wrażenie.

Dajcie znać jak u Was jest z tymi książkami i filmami. A może trafiliście na jakąś książkę, która okazała się być gorsza niż wielkoekranowa wersja? A może na odwrót ( btw. Wg mnie ksiązkowa wersja „Zielonej Milii” Kinga jest DUŻO lepsza niż filmowa – niczego nie ujmując T. Hanksowi )..

POZDRAWIAM CIEPŁO

OLA