O, PSIA KOŚĆ!

Weekendowo zapraszam Was na krótki i przyjemny post. Wielkimi krokami zbliża się Dzień Dziecka i z pewnością część z Was rozgląda się już za prezentami dla najbliższych młodszych milusińskich. Nie jestem fanką kupowania ogromnej ilości kompletnie bezsensowych prezentów, które po jednym dniu zabawy wylądują, zapomniane, z powrotem na dnie szafy. Owszem – zwracam uwagę na to czym w obecnej chwili interesuje się moje dziecko, ale staram się by prezent nie był na tzw. „jeden raz”.

Od zawsze chętnie sięgamy po różnego rodzaju gry, planszówki, puzzle. Uważam, że jest to fajny sposób na rodzinną rozrywkę ( no bo przecież nie jest nią siedzenie przed telewizorem ), który zapewni nam zabawę, rozwój dziecka a jednocześnie pozwoli na zacieśnienie więzi poprzez wspólną zabawę rodziców z dzieckiem.

„Piłka, miska, poduszka, skarpeta i kapcie... Rozpoczęło się niezwykłe polowanie na psie skarby! Wskaż psa, który jest najszybszy, i w nagrodę zdobywaj punkty. Krzycz: „Psia kość!”, gdy zobaczysz psa z kością, i wygraj grę. PSIA KOŚĆ! to gra dla całej rodziny; liczą się w niej refleks i spostrzegawczość!”

„Psiakość!” to planszowa gra dla tych młodszych graczy. Bazuje na kartach i polega na wyścigu w pokonywaniu labiryntów. W pudełku czeka na nas stos 59 kart, a na nich rysunki ( i tu dzieła niezastąpionego A. Mleczki ) psiaków, a z drugiej strony narysowane są różne rodzaje labiryntów ( o różnych stopniach trudności i zawiłości ). Niemal każdy piesek jest inny i posiada swoje imię ( zapisane drukowanymi literami na karcie ), owodujące uśmiech na twarzy (np. Kabanos, Piksel, Irasiad – ten chyba najbardziej ucieszy dorosłych, prawda? ). Wyjątkiem jest piesek Budyń ( karta specjalna ), który, jako jedyny, powtarza się co jakiś czas i jego zdobycie, będzie dodatkowo punktowane.

Cały zestaw kart ustawiamy pośrodku ( między wszystkimi graczami ) - labiryntami ku górze, a na każdym z czterech boków karty ( tej z labiryntem ) wykładamy pieska, który wybierze się na poszukiwania – na starcie, pies Budyń odpada ( nie może zostać wyłożony do pierwszej rozgrywki ), bo to karta specjalna.

Jest to gra na spostrzegawczość i refleks. Naszym zadaniem będzie jak najszybsze odszukanie drogi od pieska do ukrytego przedmiotu (miska, przysmak piłka, kapcie itp. ). Wskazanie odpowiedniego psa ( w przypadku starszych dzieci, które potrafią czytać, zamiast wskazywania pieska – głośno krzyczymy imię ) oznacza zdobycie takiej karty (za 1 pkt.). Jeśli jednak będzie to pies Budyń ( karta specjalna z psem i kością ), wtedy zamiast śledzić trasę psów po przedmiot, trzeba krzyknąć „Psia kość!” ( a ja w dalszym ciągu krzyczę Budyń – moje dziecko umiera ze śmiechu za każdym razem! ). Gracz zabiera wtedy Budynia do swojej puli. Gdy już nie będzie można odkrywać kart ze stosu, by można było zgodnie z zasadami gry wskazać drogę jednego z czterech psów do przedmiotu, wtedy gra się kończy i sumujemy liczbę punktów zdobytych przez poszczególnych graczy: każdy piesek to 1 punkt, oprócz Budynia, który punktowany jest podwójnie.

„Psiakość!” to gra na szybką rozgrywkę: nie wymaga dużych przygotowań, nie ma skomplikowanych zasad. Gra jest przyjemna i na wesoło. Przyznam, że mocno zaskoczyło mnie to jak spostrzegawcze jest moje dziecko – gdy już załapała same zasady: ogrywała nas na 102. Co ciekawe – my dorośli kombinowaliśmy sprawdzając po kolei drogę każdego psa, ona ( przypominam, że ma 8 lat ) sprawdzała drogę od przedmiotu do psa a tym samym skracała sobie czas sprawdzania – no i wygrywała!

I takie moje małe spostrzeżenie na sam koniec. Opakowanie gry jest, moim zdaniem, odrobinę zbyt duże, jak na swoją zawartość i myślę, że spokojnie można by było zmniejszyć je do wersji a'la podróżnej ( trochę większego niż zwykłe pudelko na karty ) - byłoby zdecydowanie łatwiej brać tę grę na jakieś wyjazdy, wypady do znajomych. No, ale w sumie zawsze można zapakować tylko same karty, prawda?

A jak jest u Was? Sięgacie po planszówki? Lubie ten sposób rozrywki rodzinnej?

UCIEKAM DO PRABABCI NA POŁUDNIOWĄ KAWĘ!

BUZIAKI

OLA